شهید حجت الاسلام مصطفی ردانی پور در سال ۱۳۳۷ در خانواده ای متدین در اصفهان متولد شد. وی تحصیل در هنرستان را به دلیل جو طاغوتی رها کرد و به تحصیل علوم دینی در حوزه علمیه پرداخت.
وی در نهضت امام خمینی (ره) از فرصت های به دست آمده برای تبلیغ استفاده می کرد و با سفر به یاسوج و کهکیلویه و بویر احمد به سازمان دهی حرکت مردم می پرداخت.
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و تشکیل سپاه، فرمانده سپاه یاسوج شد. پس از آن، دوباره به حوزه رفت و با شروع غائله کردستان احساس تکلیف کرد و به این خطه شتافت.
با شروع جنگ تحمیلی، از کردستان به جنوب رفت و در جبهه دارخوین و در خط شیر به مقابله با دشمن بعثی پرداخت.
در جریان عملیات فتح المبین در فروردین ماه سال ۱۳۶۱، برادر کوچکترش به درجه رفیع شهادت رسید و خود نیز به شدت مجروح و یک دستش معلول شد. او در همان حالی که دستش مجروح و در گچ بود، برای شرکت در عملیات بیت المقدس به جبهه شتافت و پس از آن در عملیات رمضان، فرماندهی قرارگاه فتح سپاه را بر عهده داشت.
ردانی پور نقش مؤثری در تشکیل تیپ ۱۴ امام حسین (ع) داشت و در عملیات ها'>عملیات های مهم دیگری همچون محرم، والفجر ۱ و والفجر ۲ شرکت کرد تا اینکه در ۱۵ مرداد سال ۱۳۶۲، در منطقه حاج عمران و در جریان عملیات والفجر ۲، براثر اصابت تیر مستقیم به شهادت رسید. تاکنون اثری از پیکر ایشان به دست نیامده است.

یکی از وظایف روحانیون در جبهه، تقویت بصیرت دینی رزمنده ها بود. من روی این مطلب تأکید دارم که نه با بصیرت نشئت گرفته از دین، بلکه با بصیرت در دین، شناخت رزمنده ها از دین افزایش می یابد.
اگر معرفت دینی نبود، رزمنده ها با آن احساسات پرشور مذهبی به امام زمان (عج)، گاهی تحت تأثیر قرار می گرفتند و خیالاتی هم به ذهنشان می رسید و خواب هایی می دیدند.
خدا شهید مصطفی ردانی پور، فرمانده لشکر ۱۴ امام حسین (ع) را رحمت کند. از قبل از انقلاب، ما با هم رفیق بودیم.
یکی از ویژگی های این شهید عزیز، عشق عجیب او به امام زمان (عج) بود. قبل از انقلاب هم این شیفتگی را به امام زمان (عج) داشت؛ ولی وقتی در لشکر امام حسین (ع) گفتند که هر شب یک نفر خواب امام زمان (عج) را می بیند که با اسب سفید می آید، گفت: ما امروز دستور امام زمان (عج) رو از حضرت امام می گیریم.
امروز مسلم است که امام ما نایب امام زمانه و باور داریم که جز با ولایت فقیه نمی شه پیرو امام زمان (عج) بود.

روایت سردار کریم نصر اصفهانی؛ فرمانده تیپ قمر بنی هاشم در دوران دفاع مقدس

شجاعت آقا مصطفی

آقا مصطفی کلاً انسان عجیبی بود. علاوه بر مدیریت و دیدگاه های نابی که داشت، سر نترسی هم داشت. یکی از بچه ها تعریف می کرد:
یک بار قرار شد همراه آقا مصطفی با ماشین به خط برویم. گلوله های آتش دشمن مثل باران گداخته می بارید. آقا مصطفی وقتی دید جرئت نمی کنم جلوتر بروم، گفت بابا طوری نشده، اگر می ترسی بیا پایین، خودم می رم.

انجام کار و وظیفه فقط برای رضای خدا
یک روز ردانی پور برایمان روایتی از بیماری امام حسن (ع) و امام حسین (ع) در کودکی شان تعریف کرد که پیامبر (ص) به عیادت آن ها رفته و گفته برای سلامتی آن ها سه روز، روزه نذر کنید.
امام علی (ع)، همسر و فرزندان خردسالش حسن و حسین روزه می گیرند. هر روز موعد افطار، یکی در می زند و خانواده، افطاری ناچیز آن روز را به مسکین می بخشند.
خداوند به خاطر فضل و بخشش حضرت علی (ع)، آیه ۹ سوره انسان را بر پیامبر نازل می کند با این مضمون که ما شما را فقط برای خشنودی خدا اطعام می کنیم و انتظار هیچ پاداش و سپاسی از شما نداریم.
پس از تعریف داستان گفت: بنابراین ما به جنگ آمده ایم و از این وظیفه هم نمی توانیم فرار کنیم؛ یعنی به میدانی آمدیم که راه عقب گرد ندارد، اگر عقب برویم جهنم است و اگر درجا هم بزنیم جهنم است و باید پیش برویم و کارمان برای خدا باشد.
یک وقت مثل قضیه آن بابا نشود که الاغش را گم کرده بود، آمده بود دنبال الاغش می گشت که رسید به جبهه و کشته شد. حالا یک وقت ما این طور نباشیم که دو سال یا سه سال از عمر و جوانی مان را بگذاریم و به اینجا بیاییم و بعد حساب کنیم و ببینیم غیر از خدا همه چیز است؛ اینکه مثلاً سپاه به من خوش بین شود، فرمانده به من خوش بین شود و به من بگویند بارک الله...
اگر من در کارم سستی کردم و وظیفه ام را انجام ندادم، ممکن است که مسئول من توجه نکند و از من نخواهد، ولی خدا می داند (انه بما تعملون) آن که به من قدرت داده و تکلیف را به من داده، کار را هم از من می خواهد و از کوچک ترین مسئله نخواهد گذشت (فمن یعمل مثقال ذره خیرا یره).

منابع:
۱-موحد علوی، علیرضا، تاریخ شفاهی دفاع مقدس: روایت عبدالله حاجی صادقی، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران ۱۴۰۲، صص ۲۱۶، ۲۱۷
۲-مساح، مرتضی، به اروند رسیدیم (جلد ۱)، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران ۱۴۰۲، صص ۲۰۹، ۲۱۰، ۲۲۳